Het gebeurt niet vaak, een jazz-zangeres die standards en songs brengt zonder ze te moderniseren door er popsongs van te maken. Cécile McLorin Salvant is er zo één.
De Amerikaanse vocaliste met gemengd Frans-Hatiaanse roots is duidelijk een publiekslieveling. Met haar grote bril met witte montuur is ze een opvallende verschijning. Maar het is vooral haar prachtige stem en de manier waarop ze die oude songs weer tot leven brengt die het publiek overstag doen gaan. Zonder franjes maar wel met de juiste sfeer en setting.

Cécile McLorin Salvant ging graven in het jazz-repertoire en interpreteerde onontgonnen parels op haar manier. Hierbij blijft ze heel dicht bij de wijze waarop die songs origineel werden uitgevoerd. Anderzijds durft ze het wel aan om popsongs als ballads te vertolken en eigen nummers te schrijven. Haar bijzondere stem en haar theatraliteit maken van haar concerten een onvergetelijke gebeurtenis.

Jazzjournalist Ben Ratliff schreef over haar in de New York Times: “Ze heeft een zuivere stem, met een groot bereik, van een warm diep geluid tot heldere hoge noten…. Haar stem bijt zich vast in iedere song. Haar mimiek geeft betekenis waarbij ze droefheid of ernst uitdrukt zoals een stille-film-acteur dat doet. Op die manier vertegenwoordigt ze jazzgeschiedenis”.

Na het winnen van de Thelonius-competitie begon haar bekendheid in de Verenigde Staten te rijzen, en dit nam enkel toe toen Wynton Marsalis haar uitnodigde om met hem te werken. Zij die het kunnen weten, voorspellen dat ze een hele grote wordt. We zijn er vroeg bij. Mis deze kans dus niet.