Volgens de Belgische Brouwers moeten we terug meer fier op ons bier zijn. Want de rest van de wereld is dat ook, als we hun filmpjes mogen geloven. En dat doen we, want we weten natuurlijk allemaal dat ons bier top is. Geef toe, als je een Belg vraagt wat België typeert, roepen we overenthousiast ‘Bier!’, nog voor iemand ‘centrum van Europa’ kan denken. Want zo zijn we, bescheiden Galliërs die groot werden met bier en chocolade en het allemaal best vinden. Wij hebben geen cultuur van flauw en lauw lokaal bier, dus kunnen we onze prachtbieren ook niet als een nieuwe alcoholische openbaring zien. We zijn opgegroeid met alcoholische openbaringen!

Toch, de Belgische Brouwers hebben redenen genoeg om onze liefde in twijfel te trekken. Het gemiddeld bierverbruik is in 40 jaar tijd gezakt van 120 naar 74 liter per jaar. Dat is verontrustend, maar is die daling zo makkelijk op te lossen door onze trots weer aan te wakkeren? Zijn we dan echt niet fier genoeg?

Natuurlijk wel, maar onze relatie met bier is zoals elke langdurige relatie. Het is niet omdat je na al die jaren niet meer elk uur passioneel ‘Ik hou van je!’ loopt te schreeuwen, dat de liefde daarom over is. We hebben allemaal zoveel goeie herinneringen aan onze bieren en als je van dronkenschap niet zoveel zou vergeten, hadden we er nog veel meer.

En net zoals met elke langdurige relatie bloeit de liefde in het buitenland telkens terug op. Het enthousiasme, de passie die je voelt opborrelen als je op vakantie een Belgisch bier op de kaart ziet staan. Dat is fierheid, die eerste slok Westmalle op een terras in Italië. Het moment waarop je stiekem tegen je fles fluistert: ‘Bier, jij bittere blonde godin, jij en ik zijn voor het leven’.

Wes